ในวัดนิกายดซ็น มีภิกษุอยู่หลายสิบรูป และมีนักบวชผู้หญิงที่เรียกว่า NUN อยู่คนหนึ่ง ชื่อ เอฉุ่น รวมอยู่ด้วย เอฉุ่นเป็นหญิงที่สวยมาก แม้จะเอาผมออกเสียแล้ว แม้จะใช้เครื่องนุ่งห่มของนักบวชที่ปอนมาก ก็ยังสวยอยู่อย่างยิ่งนั่นเอง และทำความวุ่นวายให้แก่ภิกษุทั้งหมดนั้นมาก แทบว่าจะไม่มีจิตใจที่สงบได้ .
ภิกษุรูปหนึ่งทนอยู่ไม่ได้ ก็เขียนจดหมายส่งไปถึงขอร้องที่จะมีการขอพบอย่างส่วนตัว เอฉุ่นก็ไม่ตอบจดหมายนั้นอย่างไร แต่พอวันรุ่งขึ้นกำลังประชุมอบรมสั่งสอนกันอยู่ ซึ่งมีชาวบ้านจำนวนมากรวมอยู่ด้วย พอสั่งสอนจบลง เอฉุ่นก็ยืนขึ้นกล่างวถึงภิกษุนั้นว่า "ขอให้ก้าวออกมาข้างหน้าจากหมู่ภิกษุเหล่านั้นเถิด ถ้ารักฉันมากจริงๆ ก็จงมากอดฉันที่ตรงนี้" แล้วนิทานเรื่องนี้ก็จบลง.
